Oroppa 4 november 2025, RotterdamIk heb mijn opa, de vader van mijn moeder, maar vier keer in mijn leven gezien, terwijl hij in dezelfde stad woont. Om allerlei redenen hebben mijn moeder en hij geen contact meer met elkaar. Hij was altijd een groot vraagteken voor mij, en als ik verhalen over hem en zijn verleden hoorde, waren ze nooit hetzelfde. Dat maakte me nieuwsgierig naar wie deze mysterieuze man was.
Ik was net achttien en ik mocht hem opzoeken van mijn moeder. Ik belde hem, een hoge, oude en doorleefde stem aan de andere kant van de lijn nodigde me enthousiast uit voor een lunch bij hem thuis. Hij zou koken.
Ik was brak toen ik de metro pakte naar Zalmplaat en had spijt van de wilde nacht die eraan vooraf was gegaan. Toen ik aankwam op metrostation Zalmplaat, stond hij me op te wachten. Hij was een halve kop kleiner dan ik, niet al te groot, maar een bonk met spieren en geen rimpel op zijn gezicht. Hetzelfde spierwitte gebit als mijn moeder lachte me breed toe. Ik kreeg een lange knuffel en het voelde op geen enkele manier alsof dit de eerste keer was dat we elkaar zagen.
We liepen naar zijn flat. Daar had hij gekookt voor een heel weeshuis en ik at mijn brakheid weg. Ik merkte dat er niet veel ruimte was voor vragen. Hij vertelde vooral. Niks chronologisch, en ik had de grootste moeite om zijn verhalen in de tijd te plaatsen. Er zat veel emotie in wat hij vertelde en het was duidelijk dat ik tegenover een man zat die had geworsteld met het leven.
Ik kende verhalen van mijn moeder, tante en oma, verhalen die me altijd hadden gefascineerd. Verhalen over oorlog in Marokko, over een herdersjongen die zijn ouders vroeg was verloren, naar Casablanca was verhuisd en zich daar in de haven opwerkte tot vooraanstaand lid van een vakbond. Hij werd gezien als een gevaar voor de staat en mocht kiezen: de cel in of verbannen worden uit Marokko. Als zeeman zwierf hij de wereld over, ontmoette mijn oma in Rotterdam en de rest is geschiedenis, al bestaan er van die geschiedenis meerdere versies.
Een paar maanden geleden liep ik door de boekenwinkel. Orroppa. De kaft sprak me aan, de tekst op de achterkant ook. Ik kocht het en dook in een verhaal dat het verhaal van mijn opa had kunnen zijn. De door de staat vastgezette communistische studenten in het boek waren tijds- en misschien wel lotgenoten van mijn opa.
Ik ben na die eerste keer vaker bij hem langs geweest. De laatste keer dat ik ging vroeg ik of ik hem mocht interviewen.
“Als het lente is,” antwoordde hij.
En ik heb tot op de dag van vandaag niets meer van hem gehoord.Het boek en foto’s van opa Omar en oma Pauline, vroeger en meer recent